Ian Mackay subliñou esta mañá na sala de prensa de Abegondo que “se están facendo boas fichaxes. Vexo á xente moi ilusionada. Oxalá que este ano se dea o que todos queremos”.
O porteiro coruñés recoñeceu que despois do partido en Castellón co que se pechou a temporada pasada foi “o momento máis complicado sen ningunha dúbida da miña carreira. Foron momentos moi difíciles. Necesitaba un tempo para poder recuperarme e volver con todas as ganas posibles este ano. Tiña moitas ganas de volver a Abegondo, empezar a adestrar, o día a día, estar aquí outra vez e recargar pilas para todo o que vén”.
Agradece “todas as mostras de agarimo. No primeiro partido que xogamos en ABANCA-RIAZOR ía con dúbidas por como me ía a recibir #ANOSAFORZA. Ao final foi un alivio. Estou moi agradecido por como me recibiu e polos seus aplausos. Para min eran moi importantes”.
Así pois, queda con ese agarimo do deportivismo e lembra que “non podo facer nada para cambiar o que xa pasou, pero si agradecer moito todas as mostras de agarimo. Dáme forza para seguir pelexando e poder facer algo importante co Club para devolverlle ese agarimo”. “Toda a xente da miña contorna, a miña familia, os meus amigos foron o apoio principal. Non me deixaron só en ningún momento e grazas a eles conseguinme recuperar, volver con moitas ganas e ter moitas ganas de axudar este ano en todo o que o que poida”, engade.
Desvela que despois de Castalia “dáslle 100.000 voltas ás xogadas. Son termos do xogo o erro do primeiro gol. Logo pedín desculpas a todos os meus compañeiros pola xogada do penalti porque é unha acción que non me pasou nunca nin volverá pasar. A adrenalina xogoume unha mala pasada e tiña que pedir desculpas por deixar ao equipo con 10 nese momento, que foi moi complicado”.
Mesmo recoñeceu que pola súa cabeza “pasou colgar as luvas. Non vía o porqué de ter que pasar por iso. Éntranche dúbidas despois dese partido, ver que o que es ti aquí póñase en dúbida. Son un porteiro sempre estable e que me pasase iso… Entráronme moitas dúbidas só ao final do partido. Ao día seguinte pénsalo un pouco coa cabeza fría e dis: ‘non te quentes, non penses bobadas. Un partido non pode minguar a túa carreira, o que ti es e a forma de ser que tes’. Non son unha persoa que se renda nin moitísimo menos, nin que se esconda. Logo cando van pasando os días vas pensando as cousas con calma, vas falando con máis xente. A miña idea é que toda a xente que teña a imaxe miña do ano pasado de Castellón bórrea; e que poida darlle outro motivo para lembrarme que non sexa malo”.
Agora con Germán Parreño, outro porteiro de moita experiencia, ademais de Alberto, opina que “ten que haber competencia en todos os postos. A competencia é moi boa, do mesmo xeito que todos os postos estean ben cubertos para que calquera que poida xogar fágao ben”.
Finalmente tivo palabras de agarimo para Álex Bergantiños, agora no Consello de Administración do Club: “É irremplazable. Será unha imaxe de club. Tiven a sorte de xogar con el desde xuvenís, ía con el a adestrar, empapeime moito da súa forma de levar as cousas como capitán e oxalá poida levalo como o fai el. Levar o brazalete do Dépor é un peso, unha cousa importante e para min é todo un orgullo”.