Basti na final da “LIII Copa da Costa”, (2016), que perderon a penaltis co Xallas.
O vimiancés, Basti De la Sierra, deixa o fútbol tras conseguir ascender co SD Soneira, o equipo da sua vida, e que decideu deixar a 1ª Galicia para refundarse e comezar dende o máis baixo cun proxecto da casa.
O gran xogador costeiro despedíase cunha emotiva mensaxe no seu FaceBook, cheo de lembranzas e agradecementos, sen deixar de lado o seu cariño o Soneira SD, o que lle dou e o duro que é ter que deixar o que máis lle gusta por problemas físicos. O noso agradecemento a todo canto deu o noso fútbol, e que de seguro que seguirá dando, pois como dí : “A miña vida sin fútbol non é unha vida completa, por eso tou seguro que dunha forma ou outra vou tar siempre ligado a él”…O noso desexo de moita sorte no que está por vir.
MENSAXE DE DESPEDIDA DE BASTI DE LA SIERRA
Despois de muito meditalo, de darlle todas as voltas do mundo, de ainda non acabar de creelo, toca tomar a decisión de deixar o fútbol.
Eran os meses de julio e agosto do ano pasado cando practicamente tiña tomada esta decisión por culpa das pequenas lesións que viña tendo os dous últimos anos. E chegou un día, unha nuite máis ben, na que o señor Manel decidiu xuntar a un grupo de amigos para devolver ó Soneira ao lugar que merecía. E empecei a ilusionarme, a xogar con amigos cos que facía muitos anos que non coincidía, e ao mismo tempo notaba que o corpo empezaba a respetarme. Todo volvía a ir sobre rodas, incluso cheguei a pensar que quedaba Basti para rato.
Un día de enero todo cambia. Teño unha lesión importante e máis si cabe a estos niveles. Aínda me queda muito camiño por recorrer na miña recuperación pero teño que tomar a decisión de que o meu dentro do verde ten que acabar. Toca priorizar vida personal, laboral e familiar.
Tou nervioso mentres escribo esto porque me da medo que, despois de 26 anos, vai chegar un verán que non o vou empezar xogando ao que máis me gusta. A miña vida sin fútbol non é unha vida completa, por eso tou seguro que dunha forma ou outra vou tar siempre ligado a él.
Non lle podo pedir nada ao fútbol, creo que me dou todo o que necesitaba vivir. Xoguei en preferente, en primeira e en terceira regional, disputei finales de copa de juvenil e de senior, puden competir e levar o nombre do Soneira por Galicia adiante…e todo eso ao lado dos meus amigos. Considérome un privilegiado.
Quero dar as gracias a todo aquel que me acompañou neste viaxe. Compañeiros, amigos, directivas, presidentes, socios, entrenadores… E nesta última parte sinto que teño que facer mención especial a dúas personas, Manolito e Pedro. O primeiro por creer en nós, na xente da casa, e conseguir que esta generación se volvera ganadora. E o segundo por aturarme e aturarnos durante 7 anos, e facernos disfrutar do fútbol durante 4 días á semana dándolle ao equipo unha identidad donde a pelota era o máis importante. Mil gracias aos dous.
Gracias ao Cabana e ao Bergantiños por formarme ese par de anos na base, pero ante todo GRACIAS ao Soneira. Desde pequeniño, un sentimiento único, no que vivín victorias e derrotas de todo tipo, pero sobre todo mellorei como persona e vivín todos os valores deste deporte.
E por último, GRACIAS a meus pais e a meu irmán. Desde os 5 anos siempre pegado a unha pelota por culpa do que xa empezaba a ser o conocido “De La Sierra”, pero siempre guiándome e enseñándome que a educación, o compromiso e o respeto estaba por riba de calquera cousa.
Esto sigue amigos, e que inocente é esa xente que pensa que esto “é solo fútbol”. Vémonos nos campos.
-Foto e texto : Xosé Búa “Pirata”
-Mensaxe . Basti de la Sierra
Basti na final da “LIII Copa da Costa”, (2016), que perderon a penaltis co Xallas.