“COMO ME VOY A OLVIDAR”…ASÍ VIVIRON OS NOSOS USUARIOS O DÍA DO TÍTULO DE LIGA :
O bus do Depor tardou en chegar a Catro Camiños pola inmensidade de xente.
O 19 de Maio é un día inexquecible para todo o deportivismo, que ten durante o ano moitos días especiais de recordo de títulos e de proezas, pero ese 19/05/2000, era o día no que o fútbol lle pagaba ao Depor a débeda que tiña dende o 14 de Maio de 1994, cando o lembrado erro do penalti de Djukic, dáballe por golaveraxe ao Barcelona CF o título de campión, gracias a un Valencia fortemente primado, (como recoñeceu Giner no 2008), que consigueu empatar en Riazor, (0-0), amén do atraco do encontro no Nou Camp que lle daba o golaveraxe aos barcelonistas.
O día no que fomos campións eu chegaba a Riazor moi cedo, xa que estaba operado dunha hernia inguinal facía 8 día, e a miña dona embarazada de 8 meses. Os amigos subíronme polas escaleiras, “a la silla de la reina”, ata o meu asento na fila 14 de Pavillón Superior, e tralo gol de Donato desaparecían tódolos nervos, e xa nen sentía a dor da operación, a pesares de que despois ao día seguinte comprobaba que rompera un punto. Non faltaron bágoas de emoción e a lembranza dunha señora que o día de Djuckic me decía : “Esto non o vemos máis meu neniño. Ala vai, escapouse e vou morrer se ver o meu Depor campión de liga”. Non sei nen quen era, nen a volvín a ver, pero sempre desexo que co pouco que separou esa desilución das seguintes alegrías, vira e se desatara, como eu o vin, vivín e me desatei. Lembro que nas celebracións, a pesares dos centos de miles de persoas que caeron na Coruña, por tótolos sitios que andei, eu convalecente da operación, nen a miña dona co seu avanzado estado de xestación, tivemos quen nos tropezara. Un ambente espectacular, todo o mundo celebrando e sen ningún incidente. Cousa que lembro cando vexo as celebracións doutros clubes que sempre acaban en altercados. As celebracións deportivistas duraron varios días e perduran no tempo porque somos un “sentimento”…Forza Depor!!!”.
A afección saltou o campo tralo pitido final.
Aquí vos traemos a lembranza de varios amigos e usuarios da nosa web daquel día :
Isma Leis “Español”, (Cee-A Coruña) : “O dia da consecución da liga.. Foi o millor recordo que teño na miña vida!!! Unha semana esperando a que chegara ese momento!! Desgraciadamente daquela época o ter só 13 soamente podía ir cando meus pais podían…Recordo que ese día non pensaba n outra cousa mais que na posible celebración… Ainda que tamen tiña medo de que volvese pasar…Vino no Bar de Toba con tódolos meus vecinos, xa que non podía estar en Riazor… Estar ben rodeado igualmente…Dende o gol de Donato eu xa o celebraba.. Con algunha lagrimiña que caía…Que pasada de día!!! O millor día da miña vida!!!. Estiven un mes que nin estudios nin nada… Era so pensar ma alegría que me dou e meu Depor!!. E quero pensar que algún día poda celebrar un título na fonte. So puden celebrar ascensos….O Depor sempre conmigo!!!”.
Gonzalo, (Camelle-A Coruña) : “Acórdo perfectamente, tiña eu 17 anos e traballaba no revestimiento de fachadas, granito. Un viernes a nuite, tuven que traballar hasta as 20:30 e preguntarlle o xefe si íamos traballar sábado, (eu xa tiña todo planeado para ir para Coruña), eo xefe dime que si, que tíñamos que ir, e eu, “cajondiola e que von a coruña e igual non chejo”, a miña idea era xa quedar hasta o outro día. O final deino convencido e alá arrancamos os meus amigos, Javi do Mantido e máis Manuel. O gol de Donato estábamos no peaxe da autopista. Chegamos a Coruña aparcamos e fomos para cerca do estadio, a ver no palacio nunha pantalla grande que montaran. 10 minutos antes do final, abrían as portas e daquela deixávanche entrar para o estadio, para o pitido final, e “ajabear” pola valla para saltar o campo e festexalo. Despois estivemos toda a noite de parranda pola Coruña, e o abrir o día durmimos unhas horas no coche debaixo da Torre de Hércules, e a seguir festexando. Hasta que a tardiña baixamos para Camariñas. Innolvidable situación, que recordo con moito agarimo. Que grandes eramos”.
Despregouse a camiseta máis grande do fútbol español.
José Manuel Cabrera, (Benacazón-Sevilla) : “El día que ganamos la Liga… Fue sábado teníamos miedo de que se no escapara, ya que el Zaragoza nos cago la fiesta…. Tenía 18 años y lo vivi en casa de mis padres, estábamos todos reunidos para ver la última y gloriosa jornada, no sufrimos mucho gracias al cabezazo de Donato…Ya los nervios desaparecieron y con el gol de Makaay empezó mi fiesta. Por fin mi equipo era campeón de Liga. Me acordaré siempre de mi amigo Valero que fue como de la familia, el me seguía mi aficion por el Dépor, y lo contento que estábamos ya que nos hartamos de mosto en esa Taberna…Un Benacazonero deportivista… Forza Dépor!!”.
Javier Ramón, (Pastoriza) : “Mi hija era muy pequeñita, tenía 5 años y me acuerdo de la emoción por Cautro Caminos con la gente, la niña chillaba ante el paso del autobús, la gente como loca por las calles. Fué una locura y esa emoción no pasará nunca en la vida. Creo que hasta la fiesta de Cuatro Caminos no lo asimilamos plenamente. Fué algo inolvidable, un día extraordinario, como otros muchos que nos dará el Depor”.
Un mosaico por todo o campo recibeu o equipo.
Anita Guerra, (Madrid) : “Tenía 15 años y lo viví con mi padre, en mi pueblo, en la provincia de Segovia. No sé si gritaba más yo asomada a la ventana, o mi madre detrás para que no montara ese escándalo en un pueblo donde el Deportivo, salvo a mi padre, a mí y a otro chaval les importaba más bien un carallo. Ahora que miro atrás y comparo con la vida como deportivista que tengo ahora, rodeada de cientos de peñistas extraordinariarios de todos los sitios, no sé cómo pude vivir alejada de esta otra parte de mi sentimiento tantos años”
Héctor Pena, (A Coruña) : “Recorodo que traballei e pedín permiso para sair un pouco antes e facer a previa cos amigos tomando unhas cervexas, cos nervos correspondenetes e disfrutámolo máis todavía. Fomos o acabar o encontro a Catro Camiño e rematamos sobre a unha ou duas da tarde e despois fomos o recibimento a María Pita. Foron dous días completos. Vin o encontro con Cano meu compañeiro de Riazor ainda hoxe en día e disfrutámolo moito e penso que disfrutei máis o Centenariazo, pero este é un título de liga que queda para a historia”
Luis Martínez, (Arteixo) : “Aquel día lo vivi con muchos nervios, en mi mente estaba aquel fatídico partido contra el Valencia en el que perdimos la liga en el último minuto, pero por otra parte pensaba que el fútbol nos debía una, y esta vez no se podía escapar. Lo ví en Chamín, una parroquia cerca de Arteixo, donde residía entonces, y tan pronto termino nos desplazamos A Coruña a celebrarlo a Cuatro Caminos concretamente. Fué algo increíble, abarrotado de gente y todo el mundo radiando felicidad, y como es de imaginar estuvimos de fiesta hasta el día siguiente…Inolvidable”.
Lupe Cabana, (Vilalba) : “Eu tiña 12 anos e vino no Bar Lanzós de Vilalba, que o comedor, é o entresuelo do meu edificio!!!. Fun velo cunha amiga. Meu pai sempre foi do Depor ata o penalti de Djukic, e decía que era do Celta… pero a verdade é que empezou a pasar do fútbol!!. Lembro os nervos do partido, o partido en si a verdade que non moi ben, dado o estado de nerviosimo no que me atopaba…. pero algo que lembro mui ben foi que no momento que xa eramos campións, fun correndo á casa xunto de meu pai para burlarme dél, pero a sorpresa foi ver unha sonrisa de orella a orella, e unha felicidade que nunca esquecerei!!. Despois volvín para calle a berrar e a disfrutar do noso merecido título, recibindo algún que outro corte de manga, (dalgún celtista), que tan pouco nos importou os que alí nos xuntamos para celebralo!!!”.
Se nos queres mandar a tua vivencia dese día envíanola a admin@piratasdemuxia.es ou o whatsapp 626 72 00 47.
-Fotos e Texto : piratasdemuxia.es/usuarios
++++
Informarche de que se nos estás seguindo polo móbil, que para ordenadores temos outro formato moito completo ca o que che pode ofrecer un móbil polas súas dimensións de pantalla.
Tamén informar que trocamos de email: admin@piratasdemuxia.es
Contrata a tua publicidade connosco e chegarás cada día a milleiros de persoas.
